Siste helga i den sorglause sommaren bruka vi til å drukne i film. Ein heilt grei måte å gjera det på.

Enno er dagen nokså lang og ubruka. Men eg veit kva den skal brukast til. Det er siste helga før det meste startar opp att. Yngste har pakka saman og pakka ned; litt ekstra kjøkenutstyr, handdukar og for ikkje snakk om alle kleda. I sommar har garderoben vorte fornya både med klede frå Los Angeles, Oslo, nettet, Trondheim og ikkje minst Fretex har ho vitja på sine langbeinte turar for "gull". Og alt ho finn som kan verta noko av, om det ikkje var for mora si symaskin som takka for seg for mange år sidan. Og i den ørken av ein tilvære eg har vore i alt for lenge, var dette berre ein av alle dei ting som ikkje var som dei skulle. Inn i mellom har eg tenkt at eg må spare saman til ny, men det har vore for mykje som har vore viktigare. Men eg synest det er synd, og når begge jentene har uttrykt ønske om å sy.....og eg har ønske om og få opp eit fungerande arbeidsrom som ein og skal kunne sy i.....da bør eg kanskje ikkje let fleire år gå, tenkjer eg - nokså konstruktivt. Så vi får sjå.

I alle fall er bilen delvis pakka. Vi skulle eigentleg ta turen over Talgsjøen i går, til det andre året i den vidaregåande skulen. Men vi syntes begge det var for triveleg å væra heime. I går starta dagen med engelsk frukost på øya vår. Dette kjøkenet har gjort underverk i heimen. Alt er så enkelt.

Så vi tok laurdagskvelden med ro. Vi såg film. Eg lånte fire filmar på torsdag, og no har vi fått sett alle. Først såg vi "saman er vi mindre alene", den er fransk og etter ei bok av Anna Gavalda. Eg hadde lese boka tidligare, ei fin bok om korleis menneskjer kan finna kvarandre og få eit mykje varmare liv. Filmen hadde klart og formidla boka si historie fint. Ei lita perle av ein film. Ei anna bok eg har lese er "Maskeblomstfamilien" av Lars Saaby Christensen, den er også filmatisert. No må eg seie at det meste er gløymd av opplevinga da eg las den, så eg hugsa berre glimt og kan derfor ikkje seie noko om film kontra bok. Men filmen har svært stemningsfull filming, og skodespelarpresentasjonane er gode. Men temaet er dystert. Eg vart sittande å spekulere på om ho som spelar albino verkeleg er det. Filmen handlar om skam, forteiing og tvikjønn.  

Dei to siste filmane fekk vi sett i går kveld. Først var det ein musikal "paraplyene i Cherbourg" , nok ein fransk film. Den var spelt inn i 1964, det året eg var  seks år. Det er lenge sidan. At filmen var nominert til fem Oscar og vart den beste filmen under Cannes filmfestivalen, understrekar at mykje har skjedd på dei åra. Men artig og ha sett. Kullissene var fantastiske og fargerike og Catherine Deneuve var ei av dei store ein gong. Eg hugsar eg såg i eit vekeblad, ein gong som barn, at ho var ei av verdens vakraste kvinner. Det var slikt eg hugsar.

Siste filmen er "meg eier ingen" av Kjell-Åke Andersson, den er svensk, her har Linn Skåber en rolle. Og ikkje minst Mikale Persbrandt. Denne filmen har fantastiske  skodespelarpresentasjonar.  Du trur på rollane og forteljinga om ei lita jente som veks opp saman med ein far som mister livet sitt til alkoholen. Filmen er etter ei bok av Åsa Lindborg med same tittel. Etter filmen møter vi to i stua kvarandre sine tårevåte augo. Og yngste syntes vi skulla sett første sist og siste først. Ho syntes denne filmen var så trist at ho greidde ikkje heilt og sette ord på det. 

Etter musikalen vart vi akutt prega, vi hadde ein kort frekvens med songdialog. Til neste gong begge jentene kjem heim skal eg låne "mitt liv som hund" for å sjå om den verker like stekt på meg og dei som den gjorde på meg på åttitalet.

Men no må nok eg fortsetta dagen som eg veit korleis skal brukast. Og kanskje det vert ein film i Kristiansund også. Men no skal vi opne dørene for hausten og ta turen til fortsettinga for nokre av oss.

Ein riktig fin søndag i august til alle dykkar som er innom.

Nokre dagar er ikkje heilt til å bære. I dag har eg brukt opp akkurat ein slik type dag, da er det ein stund til neste gong.

Det er lengt og vemod langs vegane. Skuggane er lengre og varmen ikkje så varm. Det er like før  "En sommer er over" speles på radioen. Men enda er det Reiseradioen som råder grunn på P1....og P13 som er ein ny kanal som har dab-sendingar. Den er nok i si siste veke Reiseradioen. Elles opplyste dei at Robin Williams var død i ein alder av 63 år, og at han truleg hadde teke livet sitt sjølv.  Det hjelper ikkje alltid og ha suksess. Eg likte mange av dei filmane han var med i.

Da eg køyrde heim i dag tenkte eg på det at eg godt kunne klart ein like fin og like lang sommar med det same. Tru eg hadde klart å teke det heilt på strak arm. Ikkje noko problem.

Vel heime har eg så frykteleg lyst på noko godt.........men veit ikkje kva. Prøver meg på både puffa ris og pop corn, men det hjelper ikkje. Trur eg er trøyt. Eigentleg er eg kjempetrøyt. Sola sender skrå strålar inn over golvet. Ute ligg det att mykje ved som må inn. Ikkje ferdig med den jobben enda. Køyrde eit lass til foreldra mine i går. Skal køyre eit eller to til.

Eg er trøyt.

Kanskje eg berre må leta søvnen ta seg ein tur over augo. Sjå om eg kan bli betre.

Og eg sov. Sov. Sov og sov. Eg vil berre ikkje verke, og eg har lyst på noko godt. Vi har ete middag. Bakt laks med grønsaker. 

Været har også vært ein skiftande greie, frå sol til regn og frå regn til sol.

Spekulativt.

Eg ynskjer meg dagar, dagar som er fullpakka av energi. Det er det eg vil ha. Ikkje slike som denne, men heldigvis, heldigvis er det ikkje så ofte at eg ramlar så saman som i dag. Det er ei trøyst.

Kanskje eg berre skal pakke ned denne dagen, det kjem nye, trur eg venter på det, ein ny dag.

Søndagen er i gong med timearbeidet sitt. Eg ønske meg lange, langsame timar utan anna enn å kjenne at ein finnest midt i seg sjølv.

Som eit vrak vakna eg til dagen. Det var mest ikkje ein stad på kroppen som ikkje kjendes. Oppdaga at det til og med var vondt å få trykk på tommelfingerneglen.

No har eg fått bretta meg ut for denne dagen. Har teke ein hovudpinetablett, i går heldt den heile dagen, først om kvelden starta hovudet og kjaken og tenna og verke. "Stress" meinte dama til x'n. Vi var ute og åt som ein big happy family.

Men det er godt, her eg sit med den sedvanlege koppen med kaffi, og kjenne at ein held på å verta menneske att. Eg tenkte attende til ei mykje yngre tid, da ein av og til gjorde dette som kallast festa, at dagen "der på" ikkje alltid var av det gode slaget. Trur det var verre. Sjølv om dette her mest kan minne litt.

Eg held nok berre på å bli gamal og det er heilt naturleg. Stel og støl og gråhåra.

I går køyrde vi til det nye livet  til henne som skal i gong i Trondheim. I varmen. Ho fekk skreve kontrakt. "Eg har så mang ting", sa ho som hadde pakka veskene. Etter litt var rommet omgjort til ei triveleg hole, og han som hadde budd der tidligare uttalte at gjekk det an å få det så triveleg her...

Kjenner eg tenkjer på henne. Kom ho seg vel heim etter møtet med venninna? Det siste eg såg var to flagrande jenter som hadde møtt kvarandre igjen etter fleire månader. Dei vinka til oss i den varme sommarkvelden der dei sto midt i alt og trea kasta grøne skuggar over dei vinkande jentene i Kirkegata.

Yngste og eg tok turen attende over fjella. Himmelen var fargelagt i rosa, oransje og turkis som etter kvart forsvann inn i mørket.  Ho som hadde brukt dagen på buss var sliten, men ho fortalte om turen. Om konserten. Om møte med broren. Om sure bussjåførar i Hobøl. Vi var to trøtte sjeler på tur heim til ei god natt og ein god søvn.

I dag, over arme riddarar, fortsett praten. Ho fortel om drøymar i kaos. Eg hugsar ikkje mine. Vi ser på syklar og bussruter i Trondheim på data. Vi tenkjer begge på henne i Trondheim. Berre ta alt med ro med verandadøra open så fugle kvitter og lunka luft og motordur strøymar inn. Ein søndag i august der det er på sin plass å berre let humla suse og dagen gå i sedat tempo. Ein herleg, planlaus dag.

Ein fredag med flygande irritasjonar som ein klaskar laus på og tankar om tid.

Eg har starta dagen med pusling. Morgonane er gode til slikt. Går så lett unna alt da. Tømme oppvaskmaskina, sette på ein vask med klede. Akkurat no er det berre summinga av vaskemaskina eg høyrer. Ikkje ein gong den forferdelege og irriterande lyden av flue i farta.

Det er fredag.

Tid er noko rart. Alt som er er plutseleg borte. Dagane går så ein kjenner luftmotstanden mest. Hausten er snart igjen ein realitet. Eg velje å være litt hare;  "hus under kvar busk, hus under kvar busk." Eg kan ikkje taka innover meg meir enn eg greier. Det er litt for mykje eg ikkje veit. Ikkje enno.

Vi har feira dagar, vi har folk hos oss og vi fer på vitjing. Tida heng saman. I går runda eldstemann 23 år.

Første gong eg ikkje var med å feira dagen. Han feira den saman med kjærasten, det var berre dei to. Yngste var ikkje så mange mila unna, ho fekk sleppa fri såpass langt i år at ho kjøpte seg ein billett til Øyafestivalen. Så der var ho, gledde seg til Outkast og være med der det skjedde. På laurdag er ho attende, da skal eg plukka henne opp og saman, samtidig som eg køyrer midt-i-jenta til Trondheim. Der startar ho på eit nytt kapitel i livet sitt. Vi dreg med hengar lasta med seng og mykje anna. Ho held på å få tyngdekrafta på plass i livet sitt att, etter reisa. I går var ho tilgjengeleg på telefon og månadane utan mobil etter tjuveriet i Panama er historie. No gjenstår data og sykkel, ho blir boande tre kilometer unna Dragvoll og det er sykkelavstand. Og yngste skal berre enkelt ta opp tråden frå i vår, hybel og skule er det same og på plass. Eldstemann må få att helsa si før han er i godt gjenge. Ein lever med dei som fekk livet gjennom ein. Slik er det.

Og eg, eg er snart for meg sjølv igjen. Med mitt nye kjøken, som mest lager mat og ryddar opp av seg sjølv. Eg må sette fokuset på meg sjølv. Nokre må'ar må nok spikrast på veggen. Det kan høyrest litt strengt ut, men det er nok mykje meir viktig enn strengt. Eg må halda spegelen framom meg for å sjå etter endring. Gjennom våren og sommaren har det ikkje gått for det hengte så mykje framom. Livet er mest som eit spel der du får oppgåve som må løysast før du kan gå til neste plan. Men no må eg snart sjå. Sjå om kreftene er fleire, om dei er sterkare, om eg greier å passe betre på meg sjølv og gje meg ein betre plass. For det må eg.

Eg må leve mitt liv. Mitt liv på eigne premissar. Det er godt og ikkje minst viktig. Når ein lever så stort på andre sine premissar at ein held på å gå inn i ei grå skodde av å ikkje henge saman, av å mista tankane og begrepa - da har ein for lenge gjort som kjerringa som sa "klarar eg den, så klarar eg den". Til slutt er haugen så stor at den er umuleg å draga lasset og staurane startar å trille av. Å leika plog er så enkelt og så frykteleg tungvindt.

Det er fredag og skodda heng nedover fjellsida. Fluene kravlar stille og irriterande på foten. Eg skal henge opp ein vask klede og finne andre ting eg bør sette fingrane i. Før eg triller ut bilen ein gong i ettermiddag for kjøring av midt-i-jenta til det ho skal og hente foreldre til butikkhandling. Slikt.

Men når ein blir møtt av dette når ein står opp er det verdt alt og meir til. I all enkelheit.

Så er august kome på arenaen. Det er laurdag og alt er vel. Berre slik heilt enkelt.

Med kaffikoppen like ved og data'n i fange er eg i ein pause av tilvære. Det er laurdag formiddag. Ute er det grønt grått, men før eg sette på vasken med klede lura solstrålane i skylaga. Så eg sit her lettkledd og trur på sommaren medan traktorar rullar i slitet sitt på vegen nedanføre.

Det er godt å stå opp ein morgon med utsyn utover ein open dag. Vi er to i mitt ansvar av huset. Midtarste med foten og eg. Foten som bestemte seg for infisert sår og mest ein reprise på sommaren i fjor da ho hoppa rundt på krykkjer etter oklebrot. Krykkjene har vore i bruk i år også og sommararbeidet ho så vidt hadde starta på kunne ikkje utførast, til likt med i fjor. Resultatet vert tap av sårt behøvde kroner. Har sagt til henne at høgrefoten, sommar og arbeid er ein dårleg kombinasjon for henne.

I går kveld køyrde vi mest eins ærendet på butikken for å kjøpe godteri. Etter ein dag der eg både kom gjennom det eg tenkte eg skulle og meir til....kryss i taket, og eit riktig koseleg besøk fekk eg også da eg kom heim tidlegare på dagen. Vi rigga oss til og skulle sjå på ein film etter godteriraidet, ein fim frå Los Angeles, ein heilsprø film - men artig for vi kjende igjen så mykje frå da vi var der. Men det hjelpte ikkje, for det viste seg umuleg å være vaken. Eg sovna i stolen medan midtarst snakka til meg.

Men kanskje nokså naturleg, for huset har vore fullt av folk og dagen før slo mor og eg oss saman for å feira at eit nytt år hadde gått for oss begge, og vi feira her hos meg. Noko som vart ordentleg triveleg sjølv om ryggen min protesterte mot aktiviteten den måtte være med på. Men om natta vart eg så dårleg  at eg ikkje skal utbrodere kva eg gjorde. Så at eg sovna i stolen ein fredagskveld er slik ein på rekna med og ta med.

I dag var bordet rydda da eg sto opp. Godt å stå opp til eit reinvaska og ryddig hus, blomster i vasane og ei oppleving av ro og harmoni.

No er kaffikoppen min tom og eg skal kosa meg gjennom laurdagen med det eg kjem på etter kvart. Ein riktig god dag ligg framom meg.

Ha ein riktig god dag alle.

Ei ny veke, etter mange andre veker, er så vidt starta. Denne dagen må eg nok rista, for den er ruskete. Gammalt  rusk må feiast ut for at ljos og glede kan få fotfeste.

Det er fotsidt grått ute, men det skin noko i nærleiken, så sola er nok ikkje så langt unna i tid.

Kanskje....

Det å vakna til ein grå og friskare dag på lenge er for så vidt greitt. Drikka ein sterk kopp kaffi medan ein vaknar og tenkjer over dagen. Tenkjer at ein har sitt å gjera. For det er ikkje noko anna å gjera enn å gjera det ein skal. Sjølv om tingas tilstand har ei viss tyngde. Ei tyngde ein ikkje trong. Så er det ikkje noko gong i å sutre, ein må gjera. Av og til har ein type uflaks som fører til utfordring, usikkerheit  og ekstra arbeid.

Men det tunge i tankane har omtrentleg den same substansen som skydekke utanfor vindauga. Sola er ikkje så langt unna. Og så lever ein, og tenkjer ein etter kunne alt vore så mykje verre, for det er det for mange.

Så ein får gjere det ein må.

Først etter kaffikoppen og eit glas med juice.......skal vi sjå kva den skal innehalde i dag....; eple kanskje, og vatn melon..og ingefær. Eller kanskje eg skal laga ein smoothie med juice som grunnlag. Her må eg ha ein tenkjepause.

Må berre seia at tenkepausen hadde noko for seg. No sit eg her å drikk ein drikk som har eplejuice, frossen banan, ingefær og kanel. Det smakte svært, svært godt.

Hjelper nok for krangelvoren rygg og alt det andre som har lyst til å krangle i livet mitt for tida.

Da er dagen klar til å starte.

Eg ville reise, men så vart eg sittande fast mellom for mykje av noko og for lite av anna. År går og neste  generasjon veks til. Ein dag står dei med billett til den store reisa.

"Skal vi møtest når reisa er mest til endes?" seier eg til mellomjenta som står der med tindrande augo og billett. "Kanskje Jamaica?"

Det er lett å kasta ut slike forslag. Yngste fekk lov til å slenge mellom håp og skuffelse. Eg var ikkje sikker på om vi kunne reise. Våren utover hadde vore krevjande. Jamaica gjekk vi fort bort i frå og det var nok bra, for inn dit kom ho ikkje ho på reise. Kva om vi møtes i California i Los Angeles, og vi som reiste heimafrå mellomlanda i New York og hadde nokre dagar der? Mange planar og tankar svirra gjennom lufta.

Vekene gjekk og ikkje noko vart bestilt og bestemt. Eg følgde med og sjekka både overnatting og reise. Så starta tida å bli kort for alt som måtte ordnast. Og eg såg reisa kunne gå og at den nok var ei viktig prioritering. Når avgjera var teke var det berre å få gjort det som skulle til. Turen vart avkorta frå to veker til ti dagar fordi vi fann ut vi reiste direkte til LA. Vi ville væra framme når ho som var på reise kom dit, den 29. juni.  Og vi ville reise attende med henne på same dag, den 9. juli.

Vi køyrde ned til Oslo og hadde nokre små timar hos eldste sonen. Og så var vi på veg, yngsteberta og eg. Første etappe gjekk til Amsterdam, kor vi skifta fly. Den lengste flyginga kvidde eg meg til, men den gjekk utruleg greitt. Det einaste var at eg gløymde å ta på med meg kompresjonsstrømper, så føtene vart frykteleg opphovna. Vi fekk eit par timar i Minneapolis før siste flyging til LAX og Los Angeles. Kva er Minneapolis mest kjend for spurte vi ein innbyggar. Han måtte tenkje seg litt om han sa "alle innsjøane".  Og dei såg vi frå lufta, det blinka i vatn over store område. I tillegg jorda, desse firkantane med vegar i mellom.

Med mest utlada telefonar landa vi. Det var mørkt og varmt. Vi hadde sett at Asbjørg ikkje hadde sett dei siste meldingane på facebook, den einaste kommunikasjonen som var mogleg med henne etter mobilen hennar vart stole i Panama. Men etter litt tid dukkar ho opp. Gjensynsgleda kunne få sleppa fri.

Etter mykje klemming ville vi bort til hotellet som låg ikkje så langt unna flyplassen. Og etter lang venting kom endeleg ein shuttle buss som gjekk til Four Point Sheraton. Det å legge seg på ein mjuk madrass under eit kvitt lakan med Asbjørg i same rom var berre svært, svært godt.

Neste dag gjekk vi ut utan plan for berre at ting skulle skje etter oppskrift frå henne som var på slutten av den lange reisa si. Vi fann ein busstopp, vi fann ein buss som gjekk i retning Santa Monica.  Etter dette vart det mange bussturar i dagane som kom, det var greitt å finne fram med google og buss.

Vi gjekk av bussen og fann oss ei gågate med ein is og kaffihus midt i gata. Etter den lange bussturen var det godt å unne seg både noko kaldt og varmt.

Det var litt rart å gå nedover ei gate for plutseleg stå over ein av dei meir kjende attraksjonane, piren med karusellen på. Ein har sett mange filmar, alt frå dei romantiske til over i krim sjangeren frå denne staden.....og kanskje andre liknande stadar. Og der vi sto måtte vi ta bilete av palmane, av kvarandre, av sanden, av sjøen....av alt og det meste.

Sanden var glovarm. Føtene mine vart kritkvite, Ingrun sine vart knallraud. Det var nok ikkje så lurt å gå med bare føter rett i sanden.

Seinare fann vi oss ein salatbar med nokre kraftig store porsjonar.

Dagen etter, med pannekake frukost på hotellet, finn vi ut at vi treng å ta verda med ro. Vi held oss ved bassenget ei godt stund, les bøker, badar  og slappar av, seinare finn vi oss ein gresk restaurant for middag, finn og ein liten matbutikk like ved hotellet. Og vi får bestilt oss overnatting ved Venice Beach.

Med kofferter og ryggsekk leiter vi neste dag etter der vi skal bo. Det skal ligge i  537 ½ Washington Boulevard, og vi leiter og leiter i varmen. Til slutt ringer vi og får beskjed om at vi ikkje kan få sette inn tinga vår før tre, men at vi kan sette oss på Cheescake factory. Det var av desse stadane som kelneren kjem og presenterer seg med namn. Det var utruleg godt å sette seg, drikka limonaden og få seg mat og sjå ned på alle seglbåtane nedenfor. Hit skulle vi attende sa vi, for å kjøpe ostekake. Det gjorde vi aldri.

Etter enda meir leiting, framom en sur taxi sjåfør som tok oss på og sette oss av etter ein u-sving, møtte vi vertinna, ho kom på slanke veldreidde bein nedover gata og vi vart geledda inn ei sidegate, inn ein port som mest ikkje gjekk opp og så sto vi der, framom der vi skulle bo dei neste dagane. Staden var fin, men sandete golv og ein følelse av at det var småskittent. Og da verten ser på jentene og gjev dei kompliment og samtidig seier at det ikkje er rart at dei ser å braut når ein ser på mora, da er eg vorte skeptisk. Kunne vi lite på nokon som lira av seg slikt. Men folka var sikkert heilt greie.  Vi såg ikkje meir til dei, heller ikkje da vi skulle, vi venta ein time for å få levert nøkkel - men da gjekk vi. Eg sendte ein mail som vi heller ikkje fekk svar på.

Elles var opphaldet der fint. Vi fann feiekost. Fann rytmen og korleis vi skulle vaska koppar utan oppvaskbørste. Vi reidde opp og pakka ned ekstrasofaen dagleg. I matbutikken ned i gata kjøpte vi mat, og vi la oss på den Amerikanske linja med søt frukost, fargerik var den og.

Vi sat ute i bakgarden, vi kjempa oss ut porten utan å slå døra inn i ein nedstøva parkert bil som sto der.

Vegen til stranda var kort, ned til Venice Beach, vi gjekk ned gjennom ei gate yrande av liv og full av restaurantar. Sanden og stranda var uendeleg med store rullande bårar. Og her møtte eg det neste Amerikanske symbolet, badevaktene i rødt og Baywatch, eg kikka etter Pamela Anderson, men henne såg eg ikkje. Elles såg det likt ut, men utan den dramatikken eg huskar frå dei få seriane eg såg. Men dei kunne blåse i fløyta si og helda den raude blåsa rett oppi lufta, det var dei svært flinke til :).

Frå ei av vakthyttene til badevaktene.

Vi tok og ein fotoshoot av eit erke Amerikansk motiv. Det var ein av dei seinare dagane, da vi gjekk og gjekk og gjekk i over ein time i varmen langs stranda, til vi var bort med Santa Monica igjen og eg trudde mest lårbeina lausna frå festet og ville stikka opp på skuldrene.

-  Asbjørg som drakk Coka Cola !

Ein dag med dragar på himmelen og den stadig rullande bølja.

Stranda havfrue

Men å få oppleve 4. juli var spesielt. Den dagen starta vi med å gå attmed kanalane. Dei hadde lyst til å lage ein kopi av Venedig her, og grov opp kanalar som det går små brue over. Alle husa og hagane som låg her var spesielt idyllisk. I kanalane låg små båtar og det var små flytebrygger. Vi gjekk her seinare og, og var einige om at det var kanskje her vi helst villa budd om vi skulle bo i Los Angeles.

Det å gå her på Independence Day var artig, yrande folkeliv og alle hagane med party i. På kanalane var det kapproing og folk sto i rundt og hoia. Om kvelden var det eit enormt fyrverkeri. Det lukta krut nede på stranda.

Om dagen var det så mange folk og så mykje som skjedde at det var vanskeleg å kome seg fram på strandpromenaden. Ein gjekk gjennom område der "rosmarin" lukta hang tjukk i lufta. Det var eit mangfald. Alle menneska, alle variantane, denne fridomen for variasjon. I tillegg var det ikkje søppel, ingen sneipar, reine gater og inga dytting og oppleving av trengsel, sjølv om det var så mange folk at ein mest ikkje kom fram.

Folk var berre svært høflege. Langs stranda i Santa Monica var det forresten røykeforbod. Eg høyrer til dei som har vore nokså negativ til det Amerikanske samfunnet. Etter denne turen har det nok mildna noko og eg kan absolutt tenkje meg attende. Både dit og andre stadar.

Under heile denne reisa låg tankane på å koma heim langt opp i overflata. Eg gledde meg til vi skulle reise heim, samtidig som en tenkte at eg ville attende hit. Aldri opplevd noko så snålt, for før har eg alltid gløymd Noreg under reiser. Denne gongen ikkje, men eigentleg var eg nok for sliten på forhand for ei slik reise. Det gjekk over  halve tida før stresset og irritasjon slepte taket, men eg fekk meir fri i meg sjølv mot slutten. Men eg angrar ikkje på at vi reiste.

Og som alt skreve, 4. juli var artig å få med seg. Jentene spratt heimover lang Venice Beach om kvelden, som barn eller høge på noko, tydeleg at dei ikkje var Amerikanske jenter der dei jumpa bortover og berre var høge på livet. Og eg i bakgrunnen, ei vaktbikkje som passa på den ungdommelige galskapen med vaktsamt blikk. For ingen skulle få lov til å krumme eit hår på mine jenter.

Så kom vi til den siste forflyttinga. Vi brukte to timar til Down Town og hadde eit busskift underveg. For ei nyting det var å sjå på folk, kva er det så gjer denne gleda av å studere menneske så stor? Alle menneska er så vakre, uansett er dei vakre. Og denne smeltedigelen av folkerasar. Auga mine åt og åt fråtsa i alt dei fekk lov til å sjå.

Og så var vi Down Town, 7th street. Litt forvirra begynner vi å gå, men vi rekk omtrentleg bare to skritt før det står ein hjelpar framom oss. "Do you want help?" Vi blir forklart retninga, takkar, og startar å gå i den varme asfalt jungelen. Kor langt er det, vi kjem opp til nr. 700, men vi skal godt over nr.1000. Distanser i denne byen er uvant for nokon som kjem frå små forhold i Noreg, der Oslo plutseleg fortonar seg som ein landsby. Vi ramlar saman framom eit gedigent bygg, og rundt oss reiser skyskraparane seg opp i himmelen. I desse polerte og reine gatene er det ein kraftig kontrast. Her kjem og baksida av dette samfunnet fram. Dei heimlause, det er mang av dei. Seinare denne dagen, etter vi har funne hotellet og er ute for å ete på kanskje den finaste restauranten vi er på i løpet av turen. Der vi har fleire til å oppvarte oss og brus og limonade glasa blir oppfylt igjen når dei er drukke halvveges. Asbjørg greier ikkje å ete opp all maten, og får den med seg. Ho vil gje den til ein av dei utanfor, og det tek ikkje lang tid før pakken skiftar eigar. Om kvelden ligg dei på benkar og steinar, over alt. I dette landet utan sosialt sikkerheitsnett.

Vi oppdagar at like bortom der vi bor er det ein undergrunnsstasjon, og med den tek det ca. 12 minutt opp til Hollywood. Og der, der vandrar vi plutseleg på Walk of fame.

Det er mange stjerner, og Ingrun finn ut korleis ein kan finne ut om folk er turistar. Dei som kikar opp er det ikkje, alle dei andre går med blikket vendt mot gata for å sjå om ein kjenner igjen namna i stjernene. Og det er eit eldorado av menneske som har sin oppgåve å være nokon andre enn kva dei er. Vi møter både Marlyn Monore og Tingeling. Fleire Johnny Depp'ar som pirat. Asbjørg får også endeleg draumen sin oppfylt med å ha slange rundt halsen.

Så går vi på kino, det einaste rette å gjere der film er ei stor næring. Vi ser ein kjempefin film som heiter Tammy og som eg vil tilrå. Svært bra skodespel, og ein underhaldande film som sitt i hovudet mitt utover neste dag. Den var svært realistisk seier ei av jentene, da må eg le............for i vår familie eller omgangskrets er det nok ikkje mange alkoholiserte bestemødrer som sjekkar opp menn og har stor aktivitet i baksetet i bilen, men filmen var svært bra.

Siste dagen i Los Angeles tek vi igjen turen opp til Hollywood og denne gongen let vi oss praie som turistar. Vi blir med på ein sightseeing på eit par timer, gjennom Beverly Hills og gudane veit kvar. Guiden vår snakkar konstant heile turen, om kor folk bor og små anekdotar både om seg sjølv og kjendisane. Eg har nok lika betre at det var løve, giraffar og slikt ein var på utkik etter. Den type opplegg på menneske som har gjort seg kjend med å vise ansikt på skjerm og lerret var kanskje ikkje heilt vår greie, jentene vart regelrett flaue og hadde lyst til å gøyme seg - at dei var med på noko så flaut. Så ille var det ikkje for meg, men kjendis interessa er nok ikkje så stor, men vi såg mange fine hus. Og utsikten ut over Los Angeles var formidabel på den einaste stoppen vi hadde.

Så var vi framme ved siste dagen. Sekk og kofferter vert pakka ned for siste gong. Eg ser at skal vi ta buss og undergrunn til flyplassen må vi skifta mang ein gong. Så denne siste dagen tek vi oss ein drosje. Orkar ikkje traskinga og varmen. I tillegg er vi alle tre vorte forkjølt og ryggen min er bortimot katastrofal. Eg gruer meg til flyturen heim i denne tilstanden.

Vi får noko som heiter god tid. Vi får sjekka inn, vi heng utom området. Oppbrotstemning er noko merkeleg. Ein venn av Asbjørg er med og skal reise vidare neste dag. Til slutt må vi gå gjennom og det viser seg at tida for Asbjørg blir litt knapp, for hennar fly går først. Men vi rekk å få oss noko mat.

Vi heng litt i rundt, ser i butikkar. Og eg forstår ikkje kvifor ein skal handla når ein er ute og reiser, for strengt teke har eg ikkje noko eg treng. Så vi dreg frå byen som eg fann ut blir kalla det "the big orrange" i motsetning til "the big appell" som er New York. Eg har under opphalde handla mat, overnatting, ein solhatt, lotion, handduk, solkrem og solmatte samen med noko anna småtteri som eg la att.

Turen heim gjekk så greitt for meg, både rygg og nase. Ingrun gjekk det ikkje så bra, ho fekk frykteleg vond og tårane spruta - men med saltvatn i nasen gjekk det på eit vis, altså saltvatn ført opp gjennom nasen, ikkje frå auga . Da vi var kome i flyhøgde spruta mine tåre også, eg tenkte på vennen til Asbjørg som sto att på flyplassen utan pengar og pass og som eg kunna gjeve nokre dollar til han skulle reise vidare neste dag, eg trur og det var ei spenning som løyste seg ut. Ei spenning som hadde plassert seg i kroppen så langt attende som til februar, vatn lekkasje og alt styr med kjøkken, tankar rundt henne som hadde reiseplanar og som reiste ut på reisa si, ei reise som hadde inneheldt nok til at eg kopla heilt ut ved eit par anledningar der skuffer til kjøkken vart heilt feil samanskrua. No satt ho i eit fly i same retning som oss eit par timar før oss. Og denne reisa var i ferd med å verta fortid. Spenninga for lang tid vart utløyst, eg måtte ta meg saman for ikkje å hulkegråta. Men det var ein reinsande og god gråt. Og litt merkeleg.

Så sto vi atter på norsk jord. Sonen kom og møtte oss, vi fekk henta bilen og han overtalte oss til å ta ei overnatting hos han før vi køyrde dei siste timane nord over. Og det var nok lurt, for dagen etter måtte er likevel ta ein sovestopp. Men lysta til å reise meir er ikkje sovna, den har nok vakna....

Det og passera tidssoner kjennes ikkje. Det er noko ein veit. 

Kan ein leve eit heilt liv utan å gå på eit flydo spør eg meg? Og med eit slikt spørsmål har eg lagt opp til noko eg aldri får svar på. Men eg har klart det til no. 

I går var den store dagen for gjensyn. Først var det inga Asbjørg å sjå og fantasi er ein født med.  Eg hadde sett ho ikkje hadde sett meldinga mi. Om kvar og når og slikt. "Enn om det har hendt henne noko?" spør Ingrun, og likar ikkje at eg tenkjer det same. Vi slit både med nettilgong og lågt batteri på mobilane våre begge. Så finn vi ein ladestasjon og da ringer telefonen. Og så kjem ho springande mot oss. Vi omfavner og ler og kan endeleg helda rundt kvarandre etter snart tre månader. 

Ellers er to av oss så slitne etter lite søvn og lang distanse. Det å kome seg dit ein skal opplever eg både kaotisk og ei verd full av støy. Vi bestiller oss ein pizza så full av feit ost at det ikkje frister med gjentakelse. Likevel et vi det som er att til frukost. Seinare vart det store fat med salat. Vi har greidd å solbrenne oss utan vi sola oss. Men sola skin om vi går ut i den også. No er både solkrem og allovera kjøpt inn. Saman med mykje godteri, som vi aldri fann tid til. Og eg - eg dett i søvn i ett sett. Så da er det berre ein ting å gjera. 

Og som tenk så gjort. Eg sovna, sovna frå bloggen og alt. Eg snorkande sa jentene. I dag er eg framleis solbrent. Alle tre er tom for tiltak. Vi har ete pannekaker på hotellet. Pannekaker med jordbær, smør og lønnesirup. Friskpressa appelsinjuice og kaffi. Vi synest det er godt berre å sitja her. Ved bassengkanten og høyre alle lydane frå byen. Museum og kino har vi snakka om. Men vi har kanskje berre lyst til å ikkje stressa. Finne fram ei bok og musikk på øyra. Heilt, heilt fri for stress. Berre nyte at ingenting treng å skje. Sjølv om bilane tutar og flya går over hovuda vår. Vi treng ikkje gjera noko. 

Tankane surrar i hovudet mitt saman med alle fluene som finn vegen inn, ikkje i hovudet, men i stova. Tankane er gode. Fluene er frykteleg irriterande.

Eg tenkjer.

Tankane er mange. Det er så mange inntrykk. Så mykje å fordøye. Men slik som det er med slikt må det berre passere i systemet - noko kasserast og noko har ein bruk for. Kampane tek eg, og kampane kjem eg nok til å ta. Men eg må, tenkjer eg medan eg sit her, verta flinkare med mitt eige forsvar. "Ein må bruke forstanden den som har det" vart det sagt da eg var lita. Og kven er det som ikkje vil ha forstand, så da lærte ein seg til å bite i seg kampar. Men nokre gongar kan det være like bra forstand å seie i frå.

Å bli født med ein stor porsjon sårbarheit er også ei utfordring. Ein er ikkje utstyrt med så bra skal, alt for mottakeleg til å bli såra. Ein lærer seg teknikkar for å skjule at det er vondt. Sårbarheit er ingen bra eigenskap. I alle fall ikkje i det samfunnet vi har. Eg høyrde ein diskusjon som gjekk ut på å gje folk i sorg tablettar for depresjon. I mi verd er det skilnad på sorg og depresjon. Eg skjøner det kan være gråsoner i feltet, men eg tenkjer at det er viktig for si eiga utvikling å leva gjennom ein sorgprosess. Lengda på den kan også variera trur eg. Men i dag er det ikkje så viktig å utvikle seg. Fasaden er viktigast. Og den skal ikkje være ubehageleg. For det er ubehageleg.

For i dag tenkjer eg.

Men eg er berre ein vanleg meni utan uttalerett med tyngde. Eg har ingen kompetanse. Eg er berre eit menneske med mine erfaringar.  Dei gjeld ikkje.  

Men om eg er født sårbar, så ha eg stor tillit til det eg føler. Noko som lagar ein stor styrke. For eg kjenner igjen meg sjølv i andre. Noko som gjev ein sjølvsikkerheit utan at ein har kompetansen gjennom å ha lese seg til. Dette kallast erfaring, men dei gjels ikkje i nokon særleg grad. Ein har ikkje papir på erfaringa. Den er subjektiv og kan ikkje målast objektivt.

Elles har eg nok av papir. Eg har papir eg ikkje skulle hatt, det blir rot av slikt papir. Men er eg eit dårleg papir fordi eg har for mykje av det eg ikkje skulla hatt?

I dag sorterer eg. Lagar mange dungar. Dit og hit tenkjer eg, og legg fleire papir opp. Eg har fått kjeldesortering under oppvaskbenken min. Ein boks for hermetikk/glas, ein for restavfall, ein for plast, ein for batteri/ljospærer og ein stor boks for PAPIR.

Eg skal verta eit godt papir som berre har dei papira eg må ha.

For eg har fått nytt kjøken. Det fungere så godt at det mest lagar maten av seg sjølv. Nokre småting står att som seg hør og bør. Og eg har såpass sjølvinnsikt at det fort kan ta tid inn i evigheita før det er i orden. Men det hefter ikkje.

Eg ryddar mest over alt. Og i dag må eg mest tangere underets tid for å kome i mål. Så eg sortere og tenkjer; det eg såg for meg skulle vera status ved slutten på dagen, - det eg kan strekke meg etter, - det som er ein realitet og det som ikkje bør verta realiteten. For å seie det enkelt har eg mykje framom meg og bør ikkje sitte her å blogge. Men det kan være godt å tømme hovudet. Ein slik boks har eg ikkje under kjøkenbenken min. Det høyrde ikkje til sortimentet på IKEA.

Så med sola igjen hengt opp på himmelen blafrar klede i hopetal på klessnora. Dører er open ut mot verda, og fluene har funne vegen inn. Til stor irritasjon.

Men dagen er godt i gong, eg må løfte hovudet opp frå denne tankemodusen til den konstruktive og handlingas tankerekkjer som gje synleg resultat.

Eg må gjera.

Mykje.

Eg har ferie.

Det er mest den lengste og lysaste dagen i året. Og sjølv om skyene heng fotsidt og våte, er dagen varm - inne. Og den er lys ute.

Søndag før jonsok har eg tent i omnen. Ute regner det å luktar kaldt og kuskit. Inne på stovebordet står ein visna blomsterbukett. Ferien min har nett starta. Eg rakk ikkje det eg ville. Om morgonane vaknar eg med tankar i krysseld. Eg får lyst til å sova meir, slik at eg slepp å gjera noko med alt. Men ingenting er så ille som eg trur med det same eg vaknar, det greier seg liksom ut utover dagen.

Det skal bli godt med ferie. Kjennes også godt at det er søndag. Eg skal væra heime i ro heile dagen. Veka var travel. Det vil denne også verta men på ein annan måte. Kjøkenet blir så godt som heilt ferdig, det vil stå att noko lyspunkt og kjøleskåpet. Det kom her om dagen med bunk i, så det skal bytast.

Så kjem yngste og tanteungen heim, og huset blir fullt av folk ei lita stund. Så dreg nokre av oss bort. Men nokre blir att heime saman med dyra. Og så kjem folk attende og enno fleire. Det er sommar, og eg trur på den. På varmen, bading og hovud utan kryssild. Eg treng det. Eg skal finna att energien og krafta i meg sjølv. Trur på den også.

- Og ekrer utan kuskit. Min store boff som har oppdaga for lengst at dei grensene han trudde var ikkje er. Så innimellom vært freistinga av den dama på nabogarden for stor og han legg turen opp over bakkane. Da eg oppdaga han etter siste tur, hadde han vea inn i dei hårete labbane sine kuskit. Dei kvite labbane var heit brune av skit opp til buken. Og i ei misforstått naturlegheit da han vaks opp vart han ikkje trena på bading. Så dei få gongane det har skjedd har hunden vore livredd. Eg fann fram ei bøtte full av vatn og sjampo. Etter kvart skjønte han at det ikkje var farleg å få føtene i bøtta, men før han forsto var det ein lang kamp. Eg kan ikkje sleppe han ut no utan at eg er med.

Det er ferie. Det er sommar. Kjøkenet er snart heilt ferdig. Eg skal ut å reise. Alle barna vil kome heimom. Eg har klatra opp, eg er oppe på ein oversiktstopp. Eg er spent på meg sjølv. Spent på om eg greier å plassere, passere og legge attom meg denne frykteleg klarheita eg har budd i i årevis. Eg tenkjer at etter ferie, etter ferien bør det vera forskjell. Og ikkje minst, eg vil bruke tida til å velje konstruktivt for meg sjølv. Eigenpleie, sterkt fokus på det. Ut på tur, søvn, lesa og ikkje stressa. Eg skal ha tid til tida. Det er mitt store mål. Etter alt dette i mange år er dette krystallklart.

Skal starte med å kaste ut den visna blomsterbuketten. Eg skal skru saman dei skuffane som er att, Gå tur med to hundar. Når kaffikoppen er tom da skal eg gjera meir for alt skal verta betre. Og eg veit at eg skal klare det, for eg trur eg kjenner kreftene bankar på døra.

Eg trur.