Tags:
Ein dag som går over i historia med ei historie.
I dag skulle eg vera heime. Det var plana. Eg trong det. Men så trong andre meg også, så slik ga eg vekk dagen i dag. Men eg har ikkje så mykje å gje. Hovudverken var på plass og eg vil nok ikkje seia at eg var eit oppkome av energi.
Kom heim i kveld og fekk gjort litt. Fekk eit slikt kjøkenanfall. Sette ein surdeig. Fekk ein barnsleg lyst på karamellar og sette det på kok. Tende også oppi omnen for ein liten lunk. Fekk i gong ein vask med klede. Så tok eg med meg boffen ut. I dag var asfalten tør og lufta hadde denne seinsommarkvila. Alt så metta. Det er fint når det er slik. Eg ville sjå om eit område der det er mykje bær, men det såg tømt ut, sikkert fuglar. Turen var i ruslefart, berre sjå, tenkje, være der eg var. Ikkje så mykje å skrive om eigentleg.
Kanskje eg berre skal sleppa orda fri og sjå kva dei vil setta samen, sjå om det kjem ei lita forteljing.... Den må handla om ein dag på ettersommaren. Der svalene flyg over markene og stuper ned mot jorda.
"For å fange fluge" seier bestefar. "Når dei flyg så lågt betyr det at vi får regn". Elvira ser gjennom glasbrote. Det er grønt. Når ho ser gjennom det vert verda grøn og ruglete. Ho klør på myggstikket på leggen. "Har du funne dei", spør bestefar og ser bort på henne. Han står og kvesser ljåen med ein hein. "Nei", seier ho og legg i frå seg glasbrotet i eit holrom i muren. Ho må leite meir. Da ho kom ned til frukosten i dag såg ho at Josefine Missimor hadde vorte slunken i buken. Ho hadde vore borte i godt over eit døgn, og no sto ho og lepja i seg mjølka som bestemor hadde slege i skåla. Ho slukte også fiskerusket før ho forsvann igjen. Elvira såg ho gjekk i retning av fjøset. Ho har leita. Men det er ikkje lett, for om kattungane ligg på låven i høyet, er det eit stort område å leite i. "Du må berre være forsiktig" seier bestemor, "så du ikkje kjem i skade for å trappa på dei".
Elvira har vært hos bestemor og bestefar i heile sommar. Ho har sakna mor og far. Far vart sjuk, og dei fann ut det var best slik. Bestefar og bestemor var svært snille. - Og onkel Arne. Men onkel Konrad var skummel. Han las mest avisa når han var inne, og så kremta han heile tida. Onkel Arne fortalte eventyr. Om troll og prinsesser og slikt. Men snart skulle ho visst heim att. Ho hadde så lyst til å finne kattungene før ho måtte reisa.
I dag skulle dei vitja tante Erna ho og bestemor. Tante Erna budde i andre etasje i stasjonsbygningen. Ho var gift med Jørgen og dei hadde ein liten jentebaby, og så hadde dei Magne Ottar som mest var like gamal som henne. Men ho var gammelast. Ho gledde seg til dei skulle dra nedover. Dei skulle sykle.
Bestemor sykla og ho sat på baksetet. Vinden blas i panneluggen da dei trilla nedover. Ho heldt godt tak i bestemor. Bestemor song ein glad song der dei trilla i veg.
Magne Ottar gøymde seg litt attom føtene til tante Erna da dei kom. Tante lo og sa han var nok sjenert når han fekk besøk av ei så fin jente. Magne Ottar sa mamma og pappa, det høyrdes litt fint ut syntes Elvira - og rart. Kunne ein vera like glad i ei mamma og pappa som i mor og far undrast ho.
Tante Erna hadde steik vaflar, og så fekk dei saft til. Magne Ottar ville vise henne byggesettet han nettopp hadde fått. Det var treplater med hol i, og så kunne det skruast saman med fargerike skruar til kraner og sikt. Men da babyen skulle stellast ville Elvira være med å sjå. Ho fekk hjelpe til med å knyte opp snorane på labbane. Men babyen sprella med føtene, så det var ikkje heilt enkelt. Etterpå leika ho blindbukk saman med Magne Ottar. Dei bråka visst for dei var hysja på, noko som var litt ekkelt syntest Elvira.
Da dei skulle heim kom onkel Arne med den blå lastebilen, sykkelen var lagt på lasteplana. Dei fekk plass alle tre i førarhuset. Onkelen tøysa ikkje slik han bruka. Han var stille og såg mest sint ut. Ho kjende ho fekk mageknip av denne stillheita.
Attende sit både bestefar og onkel Konrad på kjøkenet. Ljoset i taket er tent og ein møll er kome inn og klaskar rundt kuppelen. Bestefar ser på henne da dei kjem inn, augo hans er så tunge. Ho kjenner handa til bestmor kliper fast i hennar og kjem med eit sukk som eit hikst. Kvifor er dei vaksne så rare? Så seier onkel Konrad, som aldri snakkar til henne, "du kan ikkje reise heim i overmorgon likevel, men du kan leita etter kattungane".
Trur eg sluttar her.....blir for mykje å skrive meir. Slikt kan ein fortsetta all natt med. No er kvelden så vaksen at den mest er natt. Men det er så mange historiar i verda. Har du tenkt på alle historiene som ikkje er funne enno? Av og til kan det være fint og avslutte dagen i ein historie, sjølv om denne tok ei vending som kanskje ikkje var så lystig.
No skal eg smaka på karamellane før eg legg meg.