Rundt går det, i ein svimlande fart. Det går så fort at balansen blir heldt oppe av alt som skjer.
Dagar går seier vi. Nokre gong tek dei nok ein spurt også. Det er ei stund sidan eg kunne ta data'en i fanget for å produsere eit innlegg. Dei siste vekene vart plassert, har passert og er borte. Eg sit her framom påska, ein tanke "fortumla". Fann ut at det var lurt å ta denne regndagen roleg. Eg skulle ein del i dag også. Men verda går ikkje under, og skulle den så gjera det likevel, slapp eg bruka energien unødvendig .
Eg har passert, parkert og bestemt meg. Nei, eg er ikkje i mål enno. Eg er berre i gong, men det er ein heilt annan prosess enn å tenkje kva for val ein skal ta.
Noko er og ferdig. Soverommet vart ferdig med ein krafttak til tantebarnet kom heim til påske. Taket i leilegheita nedunder er lagt, det står igjen å måla, men det går å bo der.
Og så har eg lært at når alt er ille, hjelper det på at det blir enda litt verre - for da blir det som var ille bra. Så da kranen på vaskerommet takka for seg med å sende kaskadar av varmvatn rett i sluken og det berre var å stenge av alt vatnet, da vart situasjonen verre. Etter ei lite veke kom ein ny krane på plass, og for ein krane.......så plutseleg var det luksus å kunne vaska koppane i ein balje på vaskerommet. Det er berre å stadfesta nok ein gong at alt er relativt.
I dag skulle eg ta turen til Trondheim for å få bestilt kjøkkenet, men etter at heile dagen i går var i bil, skrinla eg plana. Og glad er eg for det.
For på onsdagsnatt, etter ein lang arbeidsdag, pakka vi inn i bilen det som måtte til for det vi skulle. Vi skulle ned til Gardemoen for at midt-i-jenta skulle få legge ut på reisa si. Eg skulle gjera ei handling som føltest i mot naturlovene. Eg ville ikkje sende henne vekk, morsrolla i meg ville ha jenta mi trygt heime, men ungdommen i meg forsto reisa godt og syntest dette var bra, mendan den vaksne meg reflekterte over alt som kunne være bra for utvikling, og fornufta i meg var i sjokk over økonomien i reisa, medan det leikande mennesket tenkte at det skjer det som skjer og alt er mogleg og går, til og med det ufornuftige......
Så gjennom alle desse tankane, i alt som skjer og ein overtrøtt tur nedover Østerdalen forvant følelsane. Eg vart nokon som utførte handlig fordi handlingane skulle utførast. Trøttheita vart også ein overhengande trussel, så måtte ha to sovestopp. Og alt vegarbeid i Minnesund langs med Mjøsa fekk skuldrene opp i stressposisjon; rakk vi dette?
Så var vi framme og sto i ei kø som ikkje gjekk framover. Folk rundt omkring var oppgjeve over dette, så kontaktskapande var ei slik kø. Og der sto vi, saman vi tre damene i familien. Jentene var i følelsane sine, men min var borte - eg utførte berre.
Vi tok kvarandre i hendene og heldt.
Så var tida kome, ho kryssa grensa for drømmen sin og den store reisa. Etter ein mellomlanding på Heathrow gikk første etappe til Buenos Aires.
Vi tumla ut, fant bilen, satte på GPS for destinasjon Kolbotn. Der vi fant fram og fikk
nokre timar med søvn.
Seinare gjekk turen inn til Oslo, byen i mitt hjarta. Yngste hadde ein avtale og eg møtte venninna mi og eldstemann. Dagen etter tok vi også turen ned, eg var med som vedheng på ungdomsforretningar - det var det eg egna meg best til om eg hadde nokon eigenskap som kunne egnast til noko der og da. Den kvelden kollapsa eg heime hos eldstemann, kroppen reagerte med å bli sjuk, ville ikkje ha mat berre sove. Laurdagen hadde vi eit par avtalar, men da dei måtte avlysast var eg skikkeleg komfortabel med å bli der vi var. Ein heil dag på Kolbotn med utsikt over byen som hadde for høg puls for meg denne gongen. Kjente ein blaff av energi da vi passerte Jernbanetorget fredagskvelden der lydbølgjer av bass slo pusten ut av ein.
Laurdagskvelden var vi samla yngste, eldste og ein gjest, til biff og heimekinoanlegget til han som høyrer til ein generasjon der slike dubbeditter er viktig.
Så er eg framme ved dagen i går, der vi tok returen. Eg seier til yngste da vi passerer Gardemoen, at vi kanskje skulle inn å sjå etter henne vi reiste i frå for nokre dagar sidan. For for den barnslege Ingvild kunne ho godt være der eg såg henne sist. Men den vaksne Ingvild tok over rattet og køyrde bilen forbi og vidare oppover i landet til mørket kom og ryggen mest gjekk i krampe.
Vi kom heim til ein heim som hadde forandra seg. Kjøkkenet hadde utvida seg til ein sal, veggar var teke ned og vi fekk sjå konturane av slik det blir. I tillegg hadde det nye kottet fått hylle, døra ut oppe kan endeleg låsast......her i huset skjer det meir enn eit nytt kjøkken. Vi har ein snekker som tek ansvar og som eg vil gje dei beste anbefalingar.
No skal eg få inn litt påskestemning, litt grønsåpelukt og eit system i kaoset mitt.
Og ho som held hus i Buenos Aires er på nett, ho bloggar og chatter og er eigentleg i nærleiken sjølv om avstand. Slik er det å reise anno 2014. Elles fortalte ho sist at det er kaldt, berre 12 grader og det bles og ho fraus - for der er det haust. Og har du lyst til å lese om tankane hennar kan du gå inn punkyfunky.blogg.no/.