Søndag for tankar. Tankar som skravlar i stillheita. Medan august tuslar stille mot å låsa igjen sommaren si dør, sit eg her og metter meg med ord.
Eg sit her og kan ikkje så mykje anna gjera, skriv eg. Samtidig er det heilt feil. Det er så mykje anna eg kan gjera. Men akkurat no sit eg her, gjer ikkje noko anna enn å skrive.
Men kvifor spør eg meg sjølv, skriv eg, og synest det er eit frykteleg dumt spørsmål. For eg veit da kvifor....eller gjer eg det? Dette spørsmålet har eg snurra rundt tunga som ein smaksprøve ei stund. Kvifor?
Dei første spørsmåla eg fekk frå andre enn meg sjølv er frå attende i tid. Kvifor, kva for behov var dette tufta på? Var det for at eg hadde så lyst til å vise meg fram på noko vis, tolka eg spørsmålet som. Ein nærliggande tanke eigentleg. Var det derfor? Dette måtte tenkjast over, og eg må seia eg var nokså letta da eg kunne sjå meg beint inn i augo og seia, "nei, dette er ikkje for å flasha meg sjølv eg skriv blogg". Så det første eg vart klar over var at det handla om kreativitet. Det var denne måten eg kunne og kan bruka dette buldrande behovet for å væra kreativ. Ei urkraft som må ha ein plass i livet mitt.
Først tenkte eg at det handla om å arbeide med eit bilete, for bilete er viktig i blogg. Det å forsterka biletet for å illustrere ein tekst. Men det var noko meir.
Orda.
Orda har eg i mange år tenkt er som fargane. Du kan komponere eit bilete med fargar, med kontrastar, linjer og rytme. Men akkurat det saman kan ein med ord. Ord som blir sett saman til tekst. Ord er så enormt mykje. Det er sakprosa, nøkternt, objektivt og fri for adjektiv. Eit språk som ikkje er til for seg sjølv. Så har ein det skjønnlitterære språket, som er historiene, forteljingane frå det blå og andre gong; mindre og større kjernar av verkelege hendingar. Vi er omgjeve av orda. Både dei ubevisste og bevisste. Er det noko som inneheld kreativitet er det orda. Ord er som små drops som ligg på tunga og som ein kan gleda seg over smaken av. Sett saman til setningane er dei sorg og glede, dei er nye himlar med stjerner på. Dei er nærleik og avstand. Dei er som paletten målaren arbeidar ut i frå. Ord er kreativitet. Eg hugsar norsktimane i den vidaregåande skule, muleg vi hadde ein bra lærar. Men eg sat der og brann inni meg, eg vart varm i kinna. Eg hadde det fantastisk når vi gjekk gjennom slikt som dei "fire store" og alt det andre. Det var så mykje å høyre om. Eg hadde ikkje lyst til at timane skulle ta slutt. Eg hugsar Språkteigen på radioen, eg kosa meg da og (programmet går enno, men lenge sidan eg har høyrt det).
Men det er meir som gjer skrivinga viktig for meg, at eg skriv blogg. Det er ein slags terapi, både medan eg skriv og etterpå. Eg er utdanna der teikning og komposisjon er grunnlaget. Men eg likar mest ikkje noko av det eg sjølv gjer. Eg blir flau over skryt over teikningane, for eg er ikkje einig, eg ser for mykje feil. Eg veit det kan gjerast så mykje betre. Men skrivinga, det å skriva, eg likar å lesa gjennom det eg sjølv skriv. Kanskje fordi eg kan så mykje mindre om å bruke orda enn streken, kan så hende...? Eg kosar meg i alle fall med det, heilt til eg snublar i ein skrivefeil eller feilbruk av preposisjonar. Noko eg er meister i begge delar. Men elles kan eg lesa opp att og opp att det eg har skreve. Gu'hjelpe meg så sjølvoppteke dette kan høyrast ut. Men når nokon seier noko positivt om skrivinga blir eg oppriktig glad.
Samtidig er dette delvis i dagbok sjangeren, derfor er det også mogleg med refleksjonar for meg sjølv etterpå. Eg les gjennom det eg har skreve, og berre eg veit kva for følelsar eg hadde da eg skreiv. Eg kan etterarbeide, tenkje over mine eigne tankar og sette det i ein større samanheng. Det får ein terapeutisk verknad for min eigen vandring i livet. Ei stadig spegling av tankar, handlingar og opplevingar ein går i gjennom. Av og til kan det gå med ein del tid, men eg har komme fram til at det er viktig anvendt bruk av tid. No.
Den siste grunnen til å skrive høyrest kanskje oppkonstruert ut. Men den er faktisk reel. På bakgrunn av at eg er glad i ord, er det å øva seg heilt greitt. Øve seg i språket. Øve seg i å sette saman orda, få til noko med dei. Oppdaga at no har eg problem med å og og. Kanskje eg må sjå meir på korleis dei reglane var. Er det lov å skriva slik eller slik. Og da eg fann ut at eg skulle gå over til å skrive nynorsk for ei tid sidan, var det bra å kunne trekkje det språket opp av hatten igjen. Føle at ein får litt betre herredøme over det. Rett og slett helde skrivinga og språka varm. Tenkje over korleis orda skal brukast. Kva for tid skal eg skrive i, skal eg blanda? Og her, her i bloggform brukar eg dei som fargane. Eg lagar fargelagte teikningar ut av livet mitt, utan eg vert for personleg.
Men nødvendigvis vil eg verta nokså personleg likevel. Eg må gå i gjennom i tankane at dette ligg opent ute, er eg komfortabel med at folk les dette? Les om at eg ikkje ein gong er i nærleiken av eit "perfekt" liv. Og korleis kan det tolkast? Dette er avhengig av kva for briller folka har som les. Ser dei kommaet, og apostrofen? Blir det oppfatta kor trykket ligg. Nei, og det kan eg aldri væra sikker på. Orda er som fri fuglar når dei er slept ut. Eg vil aldri vita kor dei hamnar. Dette har eg spurt meg om, og eg er einig med meg sjølv at eg tek den sjansen.
Så når eg opnar opp for min eigen slitasje og avgrensing i dette stadiet av livet mitt, så er det for at eg tru mange opplev akkurat det same. Eg har ein rikdom som er mykje større ein gods og gull. Eg gjev meg sjølv lov til å være meg og i tillegg øver eg meg på å bli enno betre på det. For dette er noko som eg synest er så viktig. Det at vi gjev plass til oss sjølv i liva våre. Dette at ingenting nødvendigvis er slik vi trur. Dei vi ser rundt oss har ingen den dårlege agendaen vi kanskje kan tru og ikkje veit...... Eg meiner at det å opne dører og vindauga i hus gjev friskast luft. Slik er det i livet også. Opnar vi opp gjev vi livet meir fridom. Det er alltid mykje meir slitsamt å prøva væra nokon ein ikkje er. Og alle liva som vi alle har fått er verken mindre perfekt eller meir urettferdig enn andre sine liv. Mykje vil vi forstå hos kvarandre om vi opnar opp. Om vi gje kvarandre fridomen til å væra den vi er.
Alle.
Ikkje på bakgrunn av andre. Berre på grunn av oss sjølve. Men dei andre er viktige for oss. På godt og på vondt. Kan eg ordleggje meg slik at andre kjenner seg att og dei forstår at andre har det slik som dei sjølve, og om det kan være med på å lette på noko som ikkje er så lett......
Så slik og slikt og bortetter......
Så derfor, derfor alt dette, bloggar eg. Og sikkert eit par ting til. Men så lenge det gjev meg glede fortset eg. Og finn andre glede i å lese blir gleda dobbelt så stor.
Takk for meg :).