"Times" song Prince ein gong, og inni mellom kan ei høyre låta i dag også. Tida, som eit lappeteppe som skaper livet. Med glede og med sorg. Og av og til er det 17. mai. Lappar er til og sette saman.
Varmen er komen. Det er søndag og eg kjenner på at sjølv om vegen er enno litt meir ruglete enn eg trudde, så står føtene mine der dei skal stå. På bakken.
I går var det 17. mai. Fredagskvelden pakka eg vesker, bunad og sølv, sko og hundemat. Eg er mest imponert over at eg fekk med meg alt. For akkurat da eg heldt på med dette var eg i ein tilstand som eit lite barn som nettopp opplevde at den fine heliumballongen forsvann ut av hendene og tok vegen opp i det blå. Hugsar ein gong medan barna var små, det var 17. mai og dei hadde fått seg slike blanke fine ballongar med gass inni. Der på terrassen på Flatåsen glapp den eine og var snart ein liten skinande prikk på himmelen. Den spontane sorga som oppsto skar i eit mammahjarte, men sorga gjekk fort over. Slik er det med sorga over slike ballongar.
Eg fekk med meg alt pikk og pakk og hund. Inga sak når ein har ei veslesyster i kjellaren med bil og som stiller opp for å hjelpe billause. Vi fekk plukka opp ho som kom frå Kristiansund og eg fekk gå i gong med ei Pavlovakake i Mjosundet, for der var det kjøken. Så slik ordnar alt seg.
Men før eg reiste heimafrå fann eg ut at eg måtte noko.....
Den eine etter den andre eg møter er i lappeteppemodus. Og eg kjende at det ville eg også gå i gong med, følelsen vart mest desperat. Ei slik glede ville eg gje meg sjølv. Så eg rota i rotet mitt, velta kassar og målingsbøtter og fekk funne fram nokre nøste med fargar som eg trur skal passa til eit lappeteppe i skuvsenga. Dette fører eigentleg til mykje bra, eg får mindre garn å rydde opp i når sorterings prosjektet mitt er i gong, eg får lappeteppe og eg får kosa meg med å tenkje fargar. Men det som ikkje var så bra var at eg vart sitjande til langt på natt og hekla der i natta til den 17..
Likevel kom eg meg opp i riktig tid til ein så vakker 17 mai ein berre kan drøyma om. Vi fekk dekt opp eit frukostbord til å kosa oss ved. Og vi hadde GOD TID! Eg har ikkje barn i grunnskulen lengre, og yngste fekk leggja lista der det var riktig for henne også. 
Sjølv om ei 17. mai frå min barndom ikkje er hennar, og fråvær av søsken denne dagen vart litt tungt på tampen. Men likevel hadde vi ein passe triveleg dag, der eg gjorde meg tankar om tida. For ikkje så lenge sidan var eg av dei som flaug på små bein medan foreldregenerasjonen raga høgt over hovudet mitt. No er denne foreldregenerasjonen ein gjeng gråhåra menneske med stokkar og høyreapparat. Og min opposisjon i tenåra er også eit støva minne, og dei som da sprang rundt på små føter da er no sjølv foreldre til barn som har slutta å springe. Og eg sat der som den godt vaksne, kjedelege dama som eg nok mest ikkje ein gong såg da beina mine kunne ha fart over tregolvet. Heilt til vaksne hender stoppa ferda, for ein skulle lære seg å oppføra seg til ein vart ei vaksa dame. No er det eg som heldt på å nærme meg dei gråhåra rekkjene. Det var tidskverna sitt malande arbeid eg såg på.
Det var triveleg å møta folk ein ikkje møter ofte, og det var godt å ta vegen vidare ut og heim etterpå. Til enno meir kaffi og kaker. Medan flagga blafra i lufta og fuglane song. Og vi hadde sunge nasjonalsongen i så høgt stemmeleie at vi peip på dei høge tonane.
På tur heim til Bakk og eit hus som ikkje hadde vorte pynta med flagg, og ei yngste som skulle ut å møte andre unge menneske på hennar stadig i livet, held verda på og rettar seg og siste dolpa i vegen heldt på å jamna seg ut.
Og medan timane gjekk til ho som var ute på livet kom attende, hekla eg lappar til teppet. Samtidig var eg i kontakt med henne som er ute og reiser, og som skal vidare frå Peru til Ecuador i dag. Ho hadde funne ut at tre månader er litt lang tid å reise i og gledde seg til å kome heim. Spesielt på ein dag som i går der ho ikkje hadde funne eit einaste 17.mai tog.
Og så kom mi fornuftige yngste heim og eg kunne legge vekk heklekroken.
