Endeleg har det skjedd. Endeleg. Etter mange år. Eg har debutert og har ein svært, svært god oppleving av det.
Eg trur det har regna i heile dag. Slik smått, tett regn som gjer at du blir våt heilt inn i sjela. Det er ikkje ein slik dag ein planlegg uteaktivitetar. Før eg kom meg heim tok eg turen framom foreldra mine, fekk servert gammaldags seibiff og med kaffi etterpå. Så dette ga eit resultat av at eg kom meg seint heim. Eg tenkte på boffen, korleis gjekk det eigentleg med han - han ville ikkje ut da eg reiste av garde om morgonen. Hadde nok noko med regnet å gjera reknar eg med. Så eg førebudde meg på vasking, den stakkars hunden kunne ikkje halda seg ein heil dag. Og klarte han det fortjente han at matmor tok han med seg ut på tur. Er det noko som er særleg meir utriveleg enn å gå langs ein våt, asfaltert veg medan sprutande bilar køyrer forbi. Men eg skulle om alt hadde gått bra.
Ein ellevill, bjeffande hund møter meg, han seier liksom "du kom attende, du kom attende, eg trudde det ikkje".
Etter og ha klappa og ha stroke og fått ro i heimen tek eg runden. Alt er i den skjønneste orden. Og det er da eg tenkjer, vi droppar vegen og tek turen til skogs. Så eg finn fram og skiftar og ut ber det. Gjennom "plenen" som denne sommaren har fått human behandling, framom epletreet eg planta og epletrea farfar planta i rundt tjue-tretti talet. Du verden det største bar mykje frukt. Vidare oppover gjekk det. Det er godt å kome seg ut sjølv om det regnar. Og boffen er overlukkeleg. Eg klatrar opp på toppen på haugen attom huset, mest ein jungeltur....trur eg, eller meir regnskogaktig kanskje..... Artig å gå på stader ein ikkje går. Og da ser eg det......
Eg ser gule kantarell i skogbotnen. Eg som aldri finn kantarell. Mange gongar har eg opplevd at dei andre finn når vi har vore fleire på leiting. Eg finn berre steinsopp. Men i dag skjedde det.
Eg og fann!!
Og så klart måtte eg plukke med meg den vesle randa, fann ei til litt lengre bort og eg plukka grådig. Så endeleg har eg deputert som kantarellfinnar.
Eg reinska og skar opp dei få eksemplara da eg kom heim. Steikte dei i panna med smør, spedde med mjøl og fløte. Salta og pepra. Rista meg to brødskiver. Så no skal det nytast saman med ein kopp blåbær te framom flammane i omnen, medan verda utom er våt inn til sjela. Livet er akkurat slik det skal væra.
