Ein grå dag er eit gode. Berre let tida flyte og framtida koma ein i møte. Det er alltid ei råd. Alltid.
Rosene som hang med nebbet i går fekk eg liv i. Det er bra. Det er godt og sjå på blomar. Rosa roser i ein vase. Eg kjøpte ikkje roser til denne helga. Tida går så fort og hovudet heng ikkje med. -Mest ikkje med at det atter var helg . I dag er eg svært sliten, eg skjønar liksom ikkje.... Skjøner ikkje korleis noko eigentleg skal gå. Alt tek så på. Farting tek på. Sjukdom tek på. Tankar tek på.
Da vi kom heim frå Trondheim i går kveld var det for seint å laga laurdagskveld. Vi vart sittande i den kalde stua litt før vi fann sengene våre.
Det var godt å være saman med henne som hadde ein fot dekt av plaster og bandasjer. Sjukesøstera som var innom såg så ung ut. "Ho ser yngre ut enn meg" syntes ho som var pasient. Det gjekk ikkje, ho måtte vera eldre. Ho var født i 91 fortalte ho i kvitt og altså temmeleg nyutdanna. Ho skulle kunne det ho skulle for å jobbe, men erfaringa hadde ho ikkje enno sa ho. Snill og ung såg ho ut, to år eldre enn henne som låg i senga. "Eg blir så stolt" sa jenta mi, fordi dei i hennar generasjon hadde starta å gjera nytte for seg i samfunnet. Ho møtte mykje unge folk som arbeidde i dette nye sjukehuset med bygg som ber namn som Kunnskapssenteret og Bevegelsessenteret. Mest som ei vandring i framtida og ein by i byen, med talande heiser og maskiner som på trøndersk seier "her kjæm æ".
Etter nussar og klemmar måtte vi dra heim igjen, over dei mørke fjella med så mykje fukt i lufta at vi bruka vindaugsviskarane. Da vi køyrde over Brekka la eg merke til det, dei blenkjande refleksa på alle pinnane. Dei var komne. Vegstikkene var på plass for vinteren. Dei venta på snøfokk og brøytplog. Sommaren var definitivt over, sjølv om temperaturen har vore mild og snill. Og med dette synet rasa hausten også bort.......men håpet er at dei mest får stå berre til pynt med unntak av nokre skiturar i den aktuelle sesongen.
Søndagen ligg som ein sveip over dagen og hovudpina er så intens at tablettar må til. Vil tru eg får fri frå den når neste tannlegebesøk er unnagjort. Trur det er til fredagen. Onsdagen er det Trondheimstur igjen, da er det andre i familien som må framom kontrollen og eg kan kanskje rekna med at ho i midt i enno er der ho er. Kanskje eg kan kombinere det med at ho kan få være med heim. Det har vore svært fint.
Den veka her må eg og få på plass opp til fleire papir. Dei er økonomisk tufta og kan føre til verken "hus eller mat" i verste fall. Ein kan bli frykteleg lei av alle desse kampane på alle hald. Men ein kan berre ta ein ting om gongen, og eg tenkjer på all lærdom ein også dreg med seg. Den må da kunna nyttast til noko. Da eg vakna i dag måtte eg vase med mest alle problemstillingar i livet mitt. Det er overveldande. Men no har heldigvis dagen laga rom for veggane som skil, slik at alt ikkje ligg som ein einaste floke som morgonljoset fint greier å skape. Timar har gått, telefonar er tatt, ting er gjort inn i mellom skriving. Eg kjenner på løva i meg. Den er meir kampklar no mot slutten enn kva den var i starten av alle desse ord i dag. Det er bra.