Nokre gongar når ein synest det er mye utfordring treng ein påskjønning. Men det er ikkje alltid ting er slik det verkar. Det er ikkje det.....
Eg sit her og undrast. Kvifor tek ein val som ein gjer. I går syntest eg at eg fortjente ei oppkvikking. Så går eg og kjøper slike ting som ikkje er bra. Sjokolade og eit par dumme ting til. Det har eg ikkje godt av. Så i staden for å være snill mot meg sjølv straffar eg meg sjølv. Tenkte på dette i etterkant, at eg tek slike val når eg synest ting går i overkant på tverke. Ikkje får eg meir overskot, ikkje vert eg sprekare med å pakke i meg slik guffe. Kvifor gjer ein ikkje det som ein har godt av?
I går ville ikkje dagen væra slik eg tenkte. På tur til Kristiansund med mor i passasjersetet, i sol over Tustna, startar ei lampe å lyse i bilen. Den er gul og har eit straumsymbol. Litt etter fungerer ikkje kilometermålaren, den står i null enda eg er i fin fart. Eg rekk å seie noko om dette, korleis veit eg kor fort eg køyrer no! Tenkjer eg får legge opp farten etter andre bilar, for det vil være i overkant ergeleg om eg køyrer for fort når eg ikkje veit farten min. Det fine er at eg slepp å være oppteke av dette problemet så lenge. Bilen gjer plutseleg mest eit byks, akkurat som vi køyrer på ein stor ting i vegbanen. Og så står vi. Vi står der heilt i ro i sol og vind. Bilen vil ikkje meir. Den har forandra seg frå eit hendig transportmiddel til eit problem på svært kort tid. I den ein og halve timen vi står og ventar er det mange som stoppar. Nokre vil gjerne sjå under panseret. Nokre snur og kjem attende for å høyre om dei skal hjelpe. Men den aller mest rørande responsen var dei som spurte om vi hadde vatn til oss sjølve. Det opplevde eg som ei svært god og fin omsorg. Det er godt å møte på alle desse hjelpsame menneska.
Vi hadde god oversikt høgt over vegen på tur attende. I kranbilen som henta bilen...og oss. Fekk løyst dette at mor skulle ein stad og eg ein annan stad. Men oppdaga at ladaren til telefonen min låg att i bilen som vart frakta vidare til verkstaden. Akkurat no er eg utan bil og utan mobil. Så da har eg eit par ting til eg må løysa på den forunderlege turen gjennom livet mitt. Det er mykje eg ikkje får gjort som eg skulle ha gjort no. Eg får ikkje henta og frakta eller ringt om ting eg spekulerer på og må orden opp i. Må berre utsette det til eg har løyst opp i dette eg står oppe i og da må eg kunne ringe.
Så i morgon, i morgon, men ikkje i dag.
Og - eg er ikkje uheldig, eg har berre ekstra innhald i livet. Akkurat no er eg berre utan kjøken, bil og telefon. Men dette varer ikkje evig. Enn til så lenge må eg finne løysingane. Har eg hatt alt på stell og ingen problem har livet vore ein tanke enklare og absolutt meir innhaldslaust. For alt dette som kryssar seg på livsvegen lager stort innhald. Men akkurat no har eg nok eit ynskje om å få lov til å reflektere over alt innhald i det siste og ha det beint ut litt kjedeleg. Berre ei lita stund i alle fall.
Men eg treng ikkje kjøpe meg guffe mat, det lagar ikkje energi og gjer berre alt meir utfordrande. Så det må eg huske på, sjokolade hjelper ikkje mot ein ting.
