Det er fint og fagert og akkurat slik eg kunne tenkje meg september. Så om mykje anna ikkje er det, er like bra, er det viktig å gjera noko med det som er bra.
Å stå opp til ein søndag den 7. september til mest 20. grader er ikkje noko som har skjedd årleg kan ein seia. I tillegg er det overskya. Eg har lagt planar for dagen. Eigentleg er eg ikkje glad i slikt for tida. Dei kan taka pusten frå meg.
Det er stille i huset. Berre hunden som luskar over golva og kattene som vaskar seg. Frå underetasjen høyrer eg ingen ting. Yngste er heime og er trøytt. Eg let henne sove. Sist helg hadde ho arbeid det meste av helga.
Eg har ikkje fått ein injeksjon av energi enno, heller det motsette. Hovudet mitt er nokså avkopla. Men så har det vore rota inni det og. På fredag fekk eg time hos tannlegen, og eg var nok redd så det heldt langt inn i neste lysår. Så lenge som eg har gått og hatt udefinert vondt, i tenner, og i hovud. Rekna med at det var rivgale, at mest alt måtte ut. Eg la meg i stolen med ei føling av dommedag. Redd for kva eg fekk høyra, redd for smerter i munn og pengebok. Det er ein heilt absurd handling å frivillig gjera noko slikt. Etter det var teke bilete av tragedien prøvde eg å tolka andletsuttrykk hos sekretæren."Gjekk ho ikkje vel raskt ut av rommet, såg ho ikkje vel uanfekta ut....", eg tolka og førebudde meg. Alle musklar var i spenn.
Slikt tek nok på. Eg har vore heilt i ørske etter dette besøket.
Resultatet var nok at pengeboka må ta den største smerta. Sjølv om eg låg der å gapa og knytte never og ein mangfald av musklar rundt om i kroppen, så kan eg ikkje seie at det var vondt. Ikkje ein gong sprøyta med bedøving var så ille. Det var ikkje nokon betennelse, men fleire hol, heile tre, ved sidan og under gamle amalgamfyllingar. Den eine vart teke der og dei to andre skal eg attende for å ta. Så no forsvinn fleire av dei gamle fyllingane som eg har hatt der det meste av livet. Akkurat det vil ikkje bli noko savn.
Eg var så letta over å høyra at ingen tenner skulle ut, og at sannsynleg kom hovudpina av at eg spente muskulatur i hovudet når eg togg maten. Eg var nok så letta at tårene starta og trilla, slik at eg følte meg passe idiotisk der i tannlegestolen. Men den søte tannlegen sa at det var heilt i orden, og uansett...... hadde eg ikkje noko val.
Tårene måtte ut.
Derfor trur eg dette besøket riktig tok på. Så eigentleg har eg berre lyst å flyte rundt, medan eg kjem på plass. Men slik er det ikkje.
Så i dag har eg lagt opp til middag og gjester og ser ingen rimeleg grunn til å avlyse. Og for å få dette til blir det nokre mil med bil, både for å henta og for å bringe. For eg tenkjer å ta med meg folka ut og opp på seterliv, med graut og spekemat. Derfor trur eg det vil gjera meir godt, - koma seg ut og opp i eit anna miljø, enn å skippa planane. Og med tanke på at yngste skal ta ein buss i kveldinga, må eg nok til å virke. Men desserten er ferdig.
Riktig fin søndag. Husk å bruke tanntråd.