Med å sjå attende ser ein framover og skjønar av no tida at alt er i endring. Ikkje berre eit kjøken som gjennom draum og uflaks fører til at det verkelege liv vert ein draum.... Det er endring.
Tida går og eg er fråkopla. Men er med, ein eller annan stad mellom fortid og framtid. Og eg gjer mitt beste i den no tida eg får utlevert. I det siste har ikkje blogging vore nokon prioritert øving. Eg har heller ikkje følt for at eg hadde så mykje å dele. Eg har på ein måte nok med og henge med. Av og til køyrer eg blogg innlegg i hovudet mitt, når eg er på tur frå og til noko. Da tenkjer eg desse tankane som kjem dalande i open romma. Tenkjer at dette må eg skriva om. Men så kjem det ikkje vidare, for det er alltid nye tankar og ikkje minst andre ting eg må gå i gong med.
Vi er i mai, og det er akkurat så vakkert som det skal væra no. Desse lysgrøne liene og den grådisige lufta. Det er ei så vakker tid at den gjer noko med ein kvar vår.
-Vakre mai.
Eg heng saman, utan at eg gjer det. Alt er meir eller mindre slik det har vore i lang tid. Kanskje er det ein liten skilnad. Prosjekt kjøken går framover, om det ikkje er ferdig. Vegger er vekk og nytt golv og nye vegger er lagt. Bileta under er slik det var og slik det er. Ikkje heilt fotografert frå den same vinkel, men omtrentleg det same utsnittet mellom før og no.
Om nokre veker er kanskje alt ferdig. Det blir så fantastisk godt at eg sjølv mest ikkje forstår det.
Midtarste på tur går det bra med, dvs. ho var forkjøla sist eg var i kontakt. Ho har vitja Argentina og Brasil og er no kome til Peru. 1/3 del av reisa er unnagjort. Men fordi eg må tenkje så mange kjøkentankar har dette gått bra for meg også til no. Eg har ikkje kapasitet til å uroe meg.
Det andre som eg merker ein ørliten forskjell på er temperamentet mitt. Eg har vore så sliten at eg oftest ikkje har hatt kapasitet til å seie i frå når eg synest ting ikkje var riktige. Før visste eg kanskje ikkje at eg var ueinig ein gong, og eg hadde ingen energi til å orka nokon kamp om eg skjønte. Det er ikkje det store, men eg har registrert at eg plutseleg er i dialogar som har vore utenkjeleg før. Men mitt stakkars hovud koplar seg ut like raskt, og kanskje raskare enn før. Men eg har gjeve meg lov til at slik er det. Gjeve meg lov til å væra sliten, og eg forstår at slik eg har hatt det er så mykje verre enn eg på nokon måte forsto. Eg møter den i alt omkring meg. I alle kassar og posar som vart borte på vegen og dukkar opp. -I haugar med papir. Så eg får ta det som eit bra teikn at eg kan stå på føtene i desse månadene med kaos, der eg er nøydd til og ha ei slags oversikt - og på en måte greie og ha føtene plassert på jorda. Så kanskje er alt mykje betre enn eg trur nå prosjektet mitt er over. Og at hovudet er mykje meir på plass og energien kjennes. For det var ikkje noko godt treff at eg skulle få vasskade når eg slit med energi som ikkje er der. Men vala av hendingar er det mange gong ikkje ein sjølv som styrar.
I går kveld da eg køyrde heim letta skydekket litt. Det regna så smått, men ut mot havet viste sola seg like før den gjekk under horisonten. Og der midt oppå brua måtte eg stoppa for å ta bilete.
