Inn imellom gamalt rot finnest både tida og eg. Eg er i gong med å plukke alt fram. Og i dag. I dag, fekk eg oppleva ei stor, våt glede.
I går tenkte eg; no skal eg skrive eit innlegg om lykka, livet og lærdom. Eg skulle skrive eit innlegg utan å nemne kjøken tenkte eg. I dag skriv eg ......... om kjøken.
Og vatn.
For fire månadar sidan mest på dagen fekk eg telefonen om at det draup vatn frå taket i leilegheita nedunder. Etter den tid har det vore litt av ei ferd. Ei strevsam tid. Vaskerommet vart eit reservekjøken. Eg fann fort ut at når så mykje måtte rivast var det lurast å gjere dette ordentleg. Kjøken var moden for utskifting for lengst, hyller ramla ned, dører ramla ut. Og det var ikkje praktisk på nokon måte. Dette måtte eg så klart koste sjølv og fann ut at med hjelp av banken skulle det gå. Og frå no starta alle vala, alt eg måtte avgjera, alt som måtte planleggast og avtalast. Når ein i utgangspunktet er delvis sett på sidelinja av å ha leika bulldosar for lenge, så er eit slikt arbeid langt frå ønskeleg og mest ikkje forsvarleg.
Og gudane skal veta at dette har vore krevjande.
Her ein dag i sist veke tenkte eg, no rundar eg bøya, no har eg passert det verste. Det var ein enormt god kjensle. No blir det ikkje verre, tvert i mot blir det betre. Men eg har mest ikkje kjent og følt noko i den siste tida. Likte eg det eg hadde valt? Var eg fornøgd etter kvart som ting kom på plass? Da eg fekk opp nye hyller på vaskerommet kjente eg eit ljosglimt. Eg fekk rydda og organisert på vaskerommet, eg fikk benkplass - det var reine luksusen.
Dette prosjektet fører med seg mykje. Eg fekk rydda opp i sportsboda fordi eg fekk sett inn nokre av dei gamle kjøkenskåpa. Eg måtte tømme eit rom som eigentleg er meint for toalett, det var fullt opp av ting og kassar frå ei stor overfylt bu som vart soverom for nokre år sidan. Eg sorterer i kassar som har stått og heldt på tida i sju år. I sommar er det sju år sidan eg levde ein sommar på madrass på ei loftsstue, medan eg tømde ein heim og sette strek over ni år av barndommen til barna mine. Noko av dette fann eg att i kassane eg har gått i gjennom. Det er slitsamt å møte tida eg sprang i frå i håp om at eg skulle nå fram til å meistra ALT.
Eg fann att vitnemåla mine. Dei har vore borte lenge. Eg trur eg finn att meg sjølv. Det tenkte eg her ein dag eg sat å sorterte i garn. Eg har kjend på den gamle, gode følelsen av å være i tida på plass i meg sjølv. På krafta.
I dag skjedde eit kjempesprang i vegen til nytt kjøken. Vatnet har igjen flytta inn på kjøkenet. Eg vaska koppar i pur glede sjølv om det mest ikkje var noko å vaska.
ENDELEG!!!!!
Eg har igjen vatn ut av krana på kjøkenet og oppvaskmaskina er kopla til.
No gjenstår det å få inn straum. Det skjer om eit par dagar. Og da......da kan skuffer og dører settes i. Og glasa, koppane, bestikket, mjølet og pastaen - alt, får nye plassar.
Så snart har eg nytt kjøken.
Men VATNET kom i dag!!!!