Og så sit vi her - igjen. Ein fredagskveld. Og kan dra anden heilt ned i magen og tenkje; well done.
Det er fredagskveld og den er farga gyllen. Sola er på tur ned attom fjellrekkja. Klokka har passert halv åtte om kvelden, så dagen er korta inn. "Er du svolten", seier yngste, og vi blir einig om å venta litt med maten. Indisk halvfabrikata i kveld. Noko meir har eg ikkje kapasitet til. Ikkje yngste heller, ho er oppbruka etter veka. Eg føler meg både vridd og tukta. Men eg kom meg gjennom, eg kom meg gjennom utan å gå over ende. Eg kunne lista opp ei nokså lang liste med krevjande oppgåver. Oppåver eg følte krevjande, nokre meir enn andre. Men det har vore temmeleg kjedeleg lesing. Det har så lett og bli unntakstilstander i dette livet mitt. Synest eg. Eg har opplevd eit par gong å få spørsmål om eg trur det er så mykje verre for meg. Så eg klagar nok i overmål når eg får slike spørsmål, som eg opplev i retning irettesettande. Men ein slik konkurranse har eg ikkje lyst til å vinna, om og ha det verst. Så eg blir litt sett ut over å få slike svar. Eg har ikkje lyst og ha det verre enn andre, så her dukkar den sanne meg fram..... Heilt greitt om andre har det verre......eg kan godt tenkje meg å ha det best av alle eg! Men det er ikkje heilt fint å ynskje at andre skal ha det verre heller. Men eg vil ikkje ha det verst! No veit eg at det har eg ikkje, det er mange som har det ille. Svært ille. Eg synest ikkje det er bra. Eg trur ikkje eg synest så synd i meg sjølv eigentleg, så får nokon den oppfatninga, da gjev eg frå meg feil signal. Eg blir berre lei inn i mellom. Alt dette som ikkje kan veljast bort. Men eg har optimisme, humor og eg har det bra. For eg har både mat og tak over hovudet. Eg kan gå på føtene mine... ja, til og med springa, - om eg har trena. Så eg har ingenting å klage over ein fredagskveld. Når eit stramt løp er over og eg kan sette meg i godstolen.
I morgon skal yngste og eg ut på farten. Vi skal vitja ho midt i. Eg skal opp til Trondheim, igjen. Til henne som eg synest synd i og som i går var svært redusert. I dag var ho betre. Ho blir på sjukehuset i helga også, ho får behandling. Får håpe ho kan nøste seg inn på livet sitt igjen, det nye livet og studiane. At det ikkje kjem fleire sår, at dei held seg på den eine foten under kneet, at dei som er grør og at forklaringa på dette som skjer henne snart er avdekt. Og at ho slepp smertene.
Det er fredagskveld. Sola er no borte og det er på tide å tenne opp i omnen og lage tikka masala. Har kjøp nanbrød til. Denne fredagskvelden skal nytast minutt for minutt i lange, rolege drag.
Og så er det laurdag. Natta gjekk fort og tok mange timar. Eg vart sjokkert over at eg hadde sove så lenge. Vi et frukost med data i fanget. Vi diskuterer kva dei tek opp på radioen. Om å gje til kjenne namn til folk som har gjort lovbrot. Dei har diskutert denne saka på skulen fortel yngste som går media og kommunikasjon.
Vi skal snart sette oss i bilen. Ho på sjukehuset skal ikkje operer i dag likevel, den er utsett til i morgon. Visst ikkje at det vart operert i helger.
Vi må til å virke. Vi to som sit her og trykker på tastaturet.